Een lagevloertram is een tram met een lage vloer over 70% tot 100% van de totale lengte. De lage vloer is maximaal 35 centimeter hoog (gemeten vanaf de kop van de spoorstaaf).
Lagevloertrams zijn beter toegankelijk omdat een trap ontbreekt. Kinderwagens en buggy's kunnen makkelijker mee en reizigers zonder mobiliteitsbeperking kunnen sneller in- en uitstappen, wat de exploitatiesnelheid van de tram ten goede komt. Mensen in een rolstoel kunnen moeilijker gebruik kunnen maken van de lagevloertram, omdat de vloer vaak niet goed aansluit met de halteperron.
In eerste instantie waren de aanschafkosten van een lagevloertram fors hoger dan die van trams met een hoge vloer. Nu lagevloertrams in grote aantallen aangeschaft worden door vrijwel alle vervoerbedrijven, is het prijsverschil gedaald. Lagevloertrams worden bovendien in de meeste landen / steden gesubsidieerd.
 | ||
| Voorbeeld figuur 2: een Amsterdamse 12G met lagevloermiddenbak |
 | ||
| Voorbeeld figuur 3: een Bombardier A32 met 70% lage vloer |
 | ||
| Voorbeeld figuur 4: een Bombardier Classic met 70% lage vloer |
 | ||
| Voorbeeld figuur 5: een AEG-lagevloertram met 100% lage vloer |
 | ||
| Voorbeeld figuur 6: een Rotterdamse Citadis met 100% lage vloer |
Opbouw en indeling[]
Nr. 1 toont een tram met een hoge vloer. Uit dat model is de tram met een lagevloermiddenbak ontstaan (nr. 2). Bij deze trams heeft de middelste bak een lagere vloer. Voorbeelden hiervan zijn de Amsterdamse 11G/12G-trams en de kusttrams in Vlaanderen. De tram met een lagevloermiddenbak wordt geen lagevloertram genoemd, omdat het percentage met een lage vloer te laag is.
De meest gebruikte lagevloertechniek op dit moment is het gebruik van korte rijtuigbakken voor de wielen en langere rijtuigbakken zonder wielen die tussen de eerstgenoemde rijtuigbakken worden ingehangen (nr. 6). Op deze wijze kan de vloer over de gehele lengte laag zijn. Voorbeelden hiervan zijn de Combino en de Citadis.
Een vergelijkbare, maar iets oudere techniek is de middellange rijtuigbak met twee wielen per bak (nr. 5). Dit type is ontwikkeld door MAN en was in 1990 de eerste lagevloertram ter wereld met een lage vloer over de gehele lengte. Deze trams rijden rond in tien Duitse steden (onder andere Bremen en München) en in de Zweedse stad Norrköping.
In veel andere Duitse steden rijden trams rond van het type bij nummer 4. De wielen onder de middenbak zijn 1-assige meesturende draaistellen (EEF-draaistellen).
Lightrailvoertuigen hebben vaak een indeling als bij tekening nummer 3.
Bekende lagevloertrams[]
Figuur 1 en 2 tonen geen lagevloertram en zijn niet in dit overzicht opgenomen.
Figuur 3:
- Tramway Français Standard van Alstom (Grenoble, Parijs en Rouen)
- Avanto van Siemens (onder andere Houston, San Diego)
- Flexity Swift van Bombardier (onder andere Stockholm en Köln)
Figuur 4:
- RegioCitadis van Alstom (onder andere Den Haag en Kassel)
- Flexity Classic (sommige uitvoeringen) van Bombardier (onder andere Kassel en Kraków)
Figuur 5:
- AEG van MAN (onder andere Bremen en München)
- Avenio van Siemens (onder andere Budapest en Almada/Seixal)
Figuur 6:
- Astra/Trio/Anitra/Vektra van Škoda en/of Inekon (onder andere Plzeň)
- Citadis van Alstom (onder andere Rotterdam)
- Cityrunner van Bombardier (Brussel, Linz, Genève, Graz en Łódź)
- CityWay van Alstom/FIAT (Torino en Messina)
- Cobra van Bombardier (Zürich)
- Combino van Siemens (onder andere Amsterdam)
- Eurotram van Bombardier (Straatsburg, Milano en Porto)
- HermeLijn van Siemens/DWA (Antwerpen, Gent, Belgische Kust en Dresden)
- Incentro van Bombardier (Nantes en Nottingham)
- Sirio van AnsaldoBreda (Milano, Napoli, Göteborg en Athene)
- TMK 2200 van Crotram (Zagreb)
- Variobahn van Stadler (Chemnitz, Heidelberg, Helsinki en Mannheim)
Het ontwerp van de volgende typen trams is zo uniek dat ze niet in een van de bovenstaande categorieën passen: